Injustícia parentau, una istoera de cotilhon

Quan èri mainada, damoravi dab mas duas sòrs e mon hrair dens la vila d’ivern a Arcaishon, on lo men pair trivalhava com dentista.

Cada matin, a despart deu dijaus, anavi a pè a l’escòla dab ma petita sòr, Martina, un quart d’òra de marcha a pus près. Ei mei de sovièrs deu camin que de l’escòla...

Lo moment lo mei agradiu èra lo passatge dens un jardin public que s’apera « Lo Parc Mauresque ».

L’istoera que m’en vau contar arrivèt quan avèvi nau ans e Martina cinc ans.

Un jorn, en tornant de l’escòla, la mia sòr joguèt com de costuma a sautar suu bòrd d’una petita hontana, çò qu’èra interdèit peus parents.

Aqueste vrespe, que cadèt suu cap la Martina e se hèit hèra mau ; la sang que colava hòrt. Sabèvi pas que har. I avèva pas de portabla per aperar lo monde. La sola pelha per har una ligassa èra lo men cotilhon en coton blanc. Ne talhèri un tròç e lo hiquèri sus la plega de son front e partím de tira a l’ostau. Ma sor èra tota blanca e plorava tot doç.

Lo camin, sorça

Quan arrivèm a l’ostau, lo men pair èra furiòs de nostra desaubediança e se hiquèt en si grana colèra que faguèt los punts dins lo cap de Martina shens anestesia après aver tirat tots los petits calhaus.

Mes trobèri que la pira injustícia èra la de ma mair : en lòc de’m felicitar per lo sauvetatge, se hiquèt en colèra tanben, contra jo, perque avèvi estroçat mon cotilhon e lo falèva tornar cóser : fau díser qu’èra lo sol de mon « vestiari ».

fr Il y a une soixante d’années, nous revenions de l’école en traversant le parc Mauresque. Ma petite sœur s’amusait à sauter de la margelle d’un petit bassin maçonné et fit une chute grave sur la tête. Son front saignait abondamment et le seul tissu que nous avons trouvé pour faire un pansement fut... mon jupon blanc, dans lequel je découpai soigneusement un petit carré avec la paire de ciseaux de mon cartable.
Au retour, un savon paternel magistral nous attendait : ma soeur fut soignée "à la dure" et j’eus droit à un savon maternel pour avoir déchiré mon seul et unique jupon.

en Sixty years ago, as I was walking back from school with my younger sister through the Mauresque Park in Arcachon, she started jumping in and out a small bacin, which had been forbidden by our parents.

That evening, she fell hard on the concrete edge and the bleeding from her forehead couldn’t be stopped. I had to tear a piece of my cotton-underwear. We rushed home but our parents were furious against us : my sister was treated without consideration (stitches without anaesthesia) and I was blamed for having deteriorated one of my clothes.